Karl Edward Wagner, Pajęczyna utkana z ciemności

Zdarza się, że czytują tego bloga ci, którzy lubią Conana. Ja też lubię, zatem sięgnąłem po

książkę człowieka, o którym mówiło się, że jest (zanim zapił się na śmierć) jednym z czołowych literackich naśladowców śp. Roberta Howarda - Karla Edwarda Wagnera.

Już niestety nieżyjący Wagner, wykreował postać Kane'a - według niektórych, będącego inną wersją Conana Barbarzyńcy. Czy tak rzeczywiście było? Moim skromnym zdaniem - nie całkiem. Ale o tym zaraz.

Jak zauważyłem na Lubimy Czytać, wielu ludzi wystawiło dość niskie opinie tej książce. Że oklepane, że już było gdzieś i tak dalej. Cóż - mi tam się podobało. Uzasadnię oczywiście swoje zdanie, ale wypada ostrzec, że wielu pewnie by się nie zgodziło. Może to kwestia tego, że Pajęczyna utkana z ciemności, została wydana w 1975 i była literackim debiutem (w dłuższej formie) pana Wagnera. Dodatkowo, dochodzi sprawa tłumaczenia - ja czytałem późniejsze wydanie Amberu, jak na moje oko, całkiem przyzwoite. Ale wielu osób, mogło mieć styczność ze starszym wydaniem Phantom Press - którego jakość przekładu, podobno pozostawia wiele do życzenia.

Jeśli ktoś po tym wstępie, mimo wszystko jest ciekawy, co dokładnie sądzę o tym dziele, to zapraszam.

Pierwsze polskie wydanie Phantom Press

Jak wspomniałem, głównym bohaterem tej książki jest Kane. Powierzchownie, rzeczywiście może się wydawać, że to jakiś krewniak Conana Barbarzyńcy. Potężny, bardzo silny mężczyzna o burzy rudych włosów i bujnej brodzie, nie wiadomo dokładnie, z których stron pochodzi. Tak jak Conan, poza tym, że znakomicie walczy (oczywiście lewą ręką jak to rudy) i jest bardzo dobrym dowódcą.

Conan jednak, przy tym wszystkim był swojski. Od zawsze było wiadomo, że chodzi mu przede wszystkim o to, by złota i kobiet w życiu nie zabrakło (no, może też, by nie było zbyt nudno). Kane'owi, czasem rzeczywiście zdaje się chodzić o to samo, ale widać też, że nie chodzi tylko o to. Jednak, najbardziej wyróżniają go oczy - błękitne i o przeszywającym spojrzeniu, oczy na wpół szaleńca, który widział nieco zbyt wiele. W tej postaci kryje się mrok i pewna obcość, którą autor moim zdaniem oddał całkiem nieźle.

Kane bywa gwałtowny, prawie amoralny - nie liczy się z ludzkim życiem, chociaż potrafi zdobyć się na pewną lojalność względem towarzyszy broni. Tym niemniej, nie można powiedzieć, by ta postać była jakimś tępym brutalem. Ten człowiek, potrafi w razie potrzeby snuć zręczne intrygi, najpewniej para się też czarnoksięstwem. Czasem bywa w refleksyjnym nastroju, potrafi nawet recytować poezję. Wydaje się inteligentnym i złożonym człowiekiem, pod maską prostego żołnierza - jednak, jak wspomniałem, tkwi w nim też pewna doza szaleństwa.

Kane, zostaje ściągnięty na służbę przez Efrel - potwornie okaleczoną królową wyspy Pellin, która chce podbić stolicę całego archipelagu i zarazem Cesarstwa - Thovnos. Zarazem, chce zemścić się na cesarzu - Netistenie Marilu. Właśnie on odpowiada za jej straszne okaleczenie, które ledwie przeżyła.

Kane jakoś sobie radzi, ale cesarz dysponuje sporymi siłami. Nie jest też pewien, co skrywa Efrel, nie tylko królowa, ale potężna czarownica.

Jak widać, historia ta nosi znamiona typowego heroic fantasy, ale zarazem jest w niej na tyle mroku, że spokojnie można określić je jako dark. Dark fantasy w dobrym stylu - nie ma epatowania bluzgami, czy nieustannego podkreślenia w inny sposób, jak bardzo "mhroczna" to opowieść. Tym niemniej, są tortury, krew się leje strumieniami, a pewne praktyki wzbudzają wręcz ciarki. Powiedziałbym, że ta powieść ma w sobie coś z klasycznych wiktoriańskich powieści grozy. Nawiązania do klasyki zresztą są - mnie nie raziło, uważam, że na tyle subtelne, że nie wzbudza to mojego oporu. Raczej pewne mruganie okiem do czytelnika.

Bohaterowie też nie zawodzą - Kane, może nie wzbudza nadmiernej sympatii, ale jest w nim coś hipnotyzującego. Chętnie się śledzi jego perypetie.

Dość dobrze "dobrał się" z królową Efrel - w tej kobiecie był jakiś magnetyzm, mimo wielokrotnie emanującego zła. To inteligentna osoba, nad którą jednak, nieraz górę brało szaleństwo.

Podobnie przeciwnicy Kane'a - cesarz Maril i jego rodzina. Rozumiemy ich motywacje, w pewnym sensie, powinno się chyba im bardziej ufać. Tym niemniej, zwłaszcza Maril ma różne okrucieństwa za uszami i ciężko darzyć go jednoznaczną sympatią.

Poboczne postacie też są w porządku - zrozumiałe są ich motywy, dość przekonująco nakreślone charaktery.

Poza tym, jeden szczegół - prawie każdy, ma tam coś za uszami. Jedyna, naprawdę dobra i szlachetna osoba to córka cesarza Marila.

Jedno z amerykańskich wydań

Podsumowując - Pajęczyna utkana z ciemności, nie jest może literaturą wybitną, ale moim zdaniem - całkiem dobrą. Kane, w pewien sposób, jest znacznie ciekawszym bohaterem, niż Conan. Na pewno, znacznie mniej jednoznacznym i bardziej złożonym. Mi się może nie pali, ale na pewno sięgnę po dalsze powieści z nim w roli głównej.

Natomiast, warto dodać, że ta książka, kończy się tak, że można czytać jako zakończoną historię. Zatem, jeżeli ktoś nie jest pewien, czy pisarstwo pana Wagnera w ogóle mu się spodoba, to może spróbować i łatwiej ocenić po tym jednym tomie.

Ocena: 7/10