Abominacja nadeszła, czyli recenzja dwóch pierwszych odcinków Rings of Power

 

Rzadko tutaj cokolwiek piszę o filmach. Przede wszystkim dlatego, że nie oglądam za dużo. W związku z tym słabo się na tym znam. Nie wspominając o tym, że mniej lubię - zdecydowanie jestem człowiekiem słowa pisanego. Jednak, czasami są takie sytuacje, gdy czuję się zobowiązany, aby zrobić wyjątek. Taką sytuacją było obejrzenie przeze mnie filmu Tolkien, opowiadający o młodości owego uwielbianego przeze mnie pisarza. Dlatego też, mając już tego bloga, uznałem, że analogicznie opiszę swoje wrażenia po obejrzeniu pierwszych dwóch odcinków.

Od razu ostrzegam, że nie będę się przejmować żadnymi spoilerami. Jeśli nie oglądaliście dotąd, to nie sądzę, by one popsuły wam wątpliwą przyjemność w oglądaniu tegoż "dzieła", ale wolę jednak uprzedzić.

Muszę powiedzieć, że miałem gorzką satysfakcję oglądając te dwa odcinki. Spodziewałem się bowiem kiepskiego serialu i się nie pomyliłem. Spodobały mi się niektóre efekty wizualne i może ze dwie sceny z samego początku pierwszego odcinka. No i po części muzyka. Ona była w porządku, ale nic poza tym.

Tak too, niestety, mamy współczesne kino w swoim najgorszym wydaniu... Poprawność polityczna, kiepscy bohaterowie, bezsensowne wątki, kostiumy rodem ze słabego larpa i tak dalej. Dlatego, większość tejże recenzji to wytykanie tych mankamentów, bo niestety, jest się czego przyczepić (i nie trzeba nawet szczególnie się starać).

Jeśli po tym nader zachęcającym wstępie jesteście ciekawi, czemu moje wrażenia są aż tak negatywne, zapraszam do dalszej lektury.

Dodam jeszcze tylko, że ostateczna ocena będzie podwójna. Oceniam osobno jako fan Tolkiena i jako po prostu widz. Wydaje mi się, że to w miarę sensowne rozgraniczenie.

Postanowiłem podzielić tę notkę na dwie części. W pierwszej, chciałbym zająć się zgodnością tego serialu z Legendarium Tolkiena oraz głupotami scenariuszowymi na poziomie ogólnym. W drugiej, wezmę na warsztat warstwę wizualną.

Pierwszy odcinek zaczyna się w Valinorze. Są sobie elfie dzieci, w tym Galadriela. Ona nie chce się bawić z innymi, zamiast tego składa sobie piękny stateczek z papieru. Złośliwie go jej zatapiają, wywiązuje się bójka, którą przerywa starszy brat Galadrieli, Finrod.

Muszę wam powiedzieć, że chyba najbardziej mnie boli, co zrobili z tej postaci. Dzielny, szlachetny Finrod Felagund, którego znamy z Silmarillonu jest tutaj nie dość, że jak na elfa zwyczajnie brzydki , to jeszcze gada takie kocopoły, że budzą raczej śmiech, niż zadumę. Na przykład, we wspomnianej scenie, po przerwaniu bójki, opowiada jak to kamień patrzy tylko w dół, a łódka w górę, dlatego nie tonie. I to ma być takie głębokie.

Niestety, tego rodzaju "mądrości" jest dużo więcej. To trochę wygląda tak, jakby twórcy bardzo chcieli brzmieć tolkienowsko, ale niestety nie wychodzi.

Potem jest jakaś jednominutowa retrospekcja, w której Galadriela opowiada o Valinorze i zniszczeniu Dwóch Drzew przez Morgotha. Jest też nawet wspomniana Wojna Gniewu w której został on pokonany. I ta minuta, jest zdecydowanie najlepsza z całych dwóch odcinków. Zgodna z materiałem źródłowym, klimatyczna i bardzo atrakcyjna wizualnie. Zwłaszcza ten urywek bitwy, w której pojawia się smok to miód dla każdego fana Tolkiena.

Zaraz potem jednak obrywamy kubłem zimnej wody. Dowiadujemy się mianowicie, że brat Galadrieli przyrzekł ścigać Saurona. Jest urywek z bitwy w której zginął, a Galadriela przejmuje jego sztylet, patrzy na znak Saurona który ten zostawił na ciele brata i postanawia podjąć jego misję.

Oczywiście, nijak nie ma to nic wspólnego z Tolkienem. Finrod zginął walcząc gołymi rękami z wilkołakiem, nie w jakiejś bitwie (w której zresztą został ukazany absurdalnie, płacze i nie walczy), a Sauron nie zostawił znaku Oka na jego ciele. Zaś misji Finroda, czy później Galadrieli, która miała ścigać go przez stulecia oczywiście też nijak nie było. Jednak, kto by się tym przejmował...

Po wielu latach, Galadriela dociera ze swoim oddziałem do jakiejś lodowej jaskini, gdzie walczą z trollem. Tam znajduje przy okazji znak Saurona. Poznajemy ją tam z bardzo niemiłej strony... Nieładnie traktuje oddział, który ma dość trudu. Przy tym, musi być oczywiście najlepsza. Ona pokonuje trolla, ona odnajduje symbol ich nieprzyjaciela. Galadriela musi być najlepsza, przecież to oczywiste. Nawet, jak się okaże później, kosztem zrobienia z Elronda i króla Gil-Galada głupców.

Potem następuje czołówka serialu i po raz pierwszy spotykamy wątek Harfootów. Tak wyjaśniam, bo showrunnerzy kłamali na ten temat - Harfooci to jeden z rodów, odłamów hobbitów, który istniał jeszcze przed przybyciem tychże do Shire, takiego jakiego znamy z Władcy Pierścieni. Nie ich przodkowie, jak twierdzili twórcy. Dlatego kompletnie nie ma uzasadnienia faktu, że zachowują się, mieszkają i mają zupełnie inną kulturę niż prawdziwi hobbici. Pokrewieństwo jest tylko wzrostu. Ten wątek, jest niestety koszmarnie nudny. Jako ciekawostkę należy dodać, że mają jakiegoś duchowego przywódcę, który dysponuje jakąś księgą z przepowiedniami. Nie za bardzo to tolkienowskie.

Przy tym, należy dodać, że jedna z owych Harfootów widzi ślady wilka, wilka też zresztą mamy w dali ukazanego. I kompletnie nic z tego nie wynika. Absolutnie, nie wiem po jakie licho ten fragment tam się pojawił.

Z kolei na południu (okolice późniejszego Mordoru), mamy jakąś ludzką wioskę okupowaną (czy też pilnowaną) przez elfy. Dlaczego? Ponieważ przodkowie tamtych ludzi, walczyli ongiś wspólnie z Sauronem.

Poznajemy tam jedynego czarnego elfa - Arondira (notabene, okropna stylizacja, ale o tym później). Na Arondira patrzą krzywo w wioskowej gospodzie. Ma tam jednak przyjaciółkę, Bronwyn. Miejscową zielarkę i samotną matkę.

Później Arondir kłóci się z jednym ze swoich elfickich kamratów - broni mianowicie tutejszych ludzi, stwierdzając, że już się oczyścili. Oczywiście, pewien jestem, że on jeden ma rację i zjedna sobie miejscowych.

Kamraci Arondira zostają zresztą odwołani, bo król Gil-Galad ogłasza koniec wojny.

Jeśli już o królu mowa... Wracamy do wątku Galadrieli, która spotyka Elronda i mają tam drobną sprzeczkę. Galadriela przekonuje, że zło nie zniknęło, a Elrond, że tak. Muszę niestety powiedzieć, że wątek relacji tych dwóch elfów został strasznie spłycony. Owszem, twórcy starają się ukazać Galadrielę jako przyjaciółkę Elronda, ale nie tak było w oryginale. W wizji Tolkiena była jego teściową. Śladu tutaj tego nie ma, wywalone wszystko do kosza.

Potem następuje chyba największe horrendum tejże abominacji. Otóż król Gil-Galad (notabene, chyba najlepiej wyglądający elf z tego serialu jak dotąd), pozwala Galadrieli i jeszcze innym osobom odpłynąć na Zachód. Co jest czystym absurdem.

To nie jest tak, że do Amanu można było odpłynąć tylko za pozwoleniem Najwyższego Króla Noldorów. Tam mógł się udać każdy elf, jeśli tylko chciał i był godny. Galadriela nie była, bo jednak udała się za Feanorem do Śródziemia. Są różne wersje w jaki dokładnie sposób, Tolkien się na żadną nie zdecydował, jednakże to ją czyniło niegodną. Dopiero to, co mamy we Władcy Pierścieni, kiedy odmówiła Frodowi i nie przyjęła Jedynego Pierścienia uczyniło ją godną. Nie król Gil-Galad! Krórego postać została tutaj niezwykle skrzywdzona, bo wypada na strasznie krótkowzrocznego gościa, która odsyła dzielną Galadrielę prosto do złotej klatki w Valinorze.

Odnośnie samego Valinoru - kolejna humoreska. Otóż, elfy płyną tam, cały czas w tej samej pozycji. W pewnym momencie otwiera się portal w niebie (!), rozlega się muzyka i zalewa ich światło. Galadriela zaś wówczas wyskakuje za burtę. Chwilę później wypływa i statku już nie ma.

Wyjaśniam, że Valinor był osobnym kontynentem, gdzie po prostu nie mieli wstępu śmiertelnicy. Nie jakimś niebem. Ta scena jest zresztą idiotyczna zarówno z punktu widzenia fana uniwersum, jak i zwykłego widza. Serio, czemu jakieś kobiety rozbierają tych elfów ze zbroi? I czemu tym statkiem nikt nie steruje? Dlaczego Galadriela postanawia wysiąść w tak niesprzyjającym momencie? Pytania mnożą się jak króliki w Australii...

Zasadniczo, tak się przedstawia odcinek pierwszy. Sporo o nim napisałem, ale podstawowym wrażeniem, jakie z niego wyniosłem, była nuda. Dzieje się tam naprawdę niewiele, a jak się dzieje, to zazwyczaj jest głupie.

Uczciwie muszę przyznać, że ciut lepiej wypada drugi odcinek.

Przede wszystkim, mamy pogłębienie relacji Bronwyn i elfa Arondira. Krowa zachorowała jakiemuś wieśniakowi, więc udają się razem na poszukiwanie przyczyny. Później, widzimy jak dom Bronwyn odwiedza pierwszy ork w tymże serialu.

Ork jest zrobiony nieźle, choć zabicie go zdawało mi się strasznie wymuszone. W sensie, strasznie długo umierał, dziwnie to moim zdaniem wyglądało.

Zapomniałem dodać, że pod koniec pierwszego epizodu, spada jakiś meteoryt. Okazuje się, że spada on koło wioski Harfootów, a w środku jest jakiś brodaty facet. Zapewne jeden z czarodziejów, bo potem, ewidentnie czyni magię. Aha, dodam, że gdy leciał ten bolid, to przez chwilę widać było entów. To była druga scena, po retrospekcji z Wojny Gniewu, która mi się spodobała.

Jak się okazuje, nasz czarodziej niekoniecznie jest do końca sprawny umysłowo. Wobec tego, mamy zabawne interakcje z Harfootami. Nadal nie wiadomo, do czego ten wątek ma prowadzić.

Galadriela natomiast płynie. Napotyka tratwę z jakimiś rozbitkami, którzy ją wciągają i poznaje niejakiego Halbranda. Z tymże Halbrandem, przeżywa rozliczne przygody na wzburzonym morzu. Nie ma to oczywiście nic wspólnego z Tolkienem, ale aż tak nie razi i wygląda nienajgorzej.

Natomiast rażą już przygody Elronda. Tenże bowiem, zostaje oddelegowany do Celebrimbora, do Eregionu. Razem postanawiają udać się z wizytą do krasnoludów do Khazad-Dum.

Dzieją się tam istne cuda. Oto tych dwóch elfów, przychodzi sobie jak gdyby nic pareset kilometrów i samotnie, bo w końcu elfich władców nie stać na eskorty, docierają pod bramę do królestwa krasnoludów.

Tam po długich pertraktacjach zostaje wpuszczony tylko Elrond. Przebywa tam dość długo, bo przechodzi jakąś krasnoludzką próbę walki z księciem Durinem, którego jak się okazuje zna. W tym czasie Celebrimbor czeka pod bramą, zapewne rozwiesił sobie hamak.

Generalnie, pomijając idiotyzm dostania się tam, Khazad Dum jest ukazany dobrze. Podobnie sam książę Durin i jego ojciec - są to te nieliczne postacie, które autentycznie polubiłem.

Podsumowując stronę fabularną... Oczywiście, Tolkien został wywalony do kubła. Nic się tu nie klei, w większości nie ma klimatu jego książek, nie licząc oczywiście nazw. Zmienione kompletnie charaktery postaci. Jednakże, najgorsze jest to, że sama w sobie ta fabuła się nie broni. Bohaterowie wychodzą na głupców, nie do końca wiadomo, co z czego ma wynikać, a niektóre wątki wyglądają na razie na kompletnie z czapy.

Ave Cezar!

Teraz przejdźmy do warstwy wizualnej. Zasadniczo, największy dramat to elfowie. Wyglądają iście paskudnie. Najlepiej wypadł Gil-Galad, bo ma przynajmniej długie włosy - takie jakie powinny mieć elfy.

Natomiast Elrond i Celebrimbor to istna porażka. Elrond przypomina Zenka Martyniuka, zaś Celebrimbor podstarzałego profesora historii, nie elfiego kowala - wnuka samego Feanora. Zresztą tendencja, by dawać elfom idiotyczne fryzury jest tu powszechna. Z wyjątkiem Gil-Galada i Galadrieli wszyscy wyglądają tragicznie.

Emeryt po lewej - Celebrimbor. Po prawej Elrond.

Podobnie zbroja Galadrieli i pozostałych elfów, które wypłynęły do Valinoru. Wyglądają jak z aluminium, powiem, że na niektórych larpach ludzie mają lepiej wyglądające, niż ta tandeta. Przy tym budżecie, to istna porażka.

Takich kwiatków jest więcej, ale dorzucę jeszcze jeden - wszechobecna poprawność polityczna. Jak wspomniałem Arondir jest Murzynem. Wygląda to zupełnie idiotycznie i nie na miejscu. Zupełnie, jakby biały był przywódcą murzyńskiego gangu z Nowego Orleanu. Powiem jednak więcej, wygląda najbardziej tandetnie ze wszystkich postaci w tym serialu. Ot, wsadzimy Murzyna w kiepsko wyglądający strój fantasy, damy mu szpiczaste uszy i elf jak znalazł. Żeby zadbać o jakąś bardziej klimatyczną charaktekteryzację tego aktora? A gdzie tam, komu to potrzebne, przecież widz i tak wszystko łyknie.

Podobnie Disa, krasnoludzka księżniczka, czy jeden z Harfootów. Też czarni, jak poprzednio, nie ma to najmniejszego sensu, bo Śródziemie to nie USA. Nie wspominając o tym, że ta kobieta jako krasnoludzica powinna jednak mieć brodę. Jak do tego doszło - nie wiem.

Dobrze za to wypada większość krajobrazów i widoki Khazad Dum, po części też elfickich miast. Tutaj widać, że nie pożałowano pieniądzy na dobry widok.

Na koniec, jak obiecałem dwie oceny. Jako fan Tolkiena oceniam te dwa odcinki na:

 1/10

Jako zwykły widz:

4/10

Nie polecam. Naprawdę, nie oglądajcie tego, szkoda waszego czasu. A już na pewno nie dawajcie Bezosowi zarobić. Jak musicie to obejrzcie sobie na próbnym Prime Video, jak zrobiłem to ja.