Tak złe, że aż dobre - Guy N. Smith, Noc Krabów

Wiecie, ja generalnie horrorów za bardzo nie czytam (z wyjątkiem powieści gotyckiej, czy Lovecrafta). Tym niemniej czasami mi się zdarza.

Dlatego, gdy składałem zamówienie i zobaczyłem w ofertach sprzedającego książkę niejakiego Guya N. Smitha, postanowiłem sprawdzić, cóż to jest. Tenże Smith, z tego co wiem, uchodzi za swego rodzaju "klasykę" horroru. Także, cóż, stwierdziłem, że może warto przynajmniej zobaczyć, jakie to jest.

Noc krabów, to debiutancka powieść Smitha, wydana w 1974, w Polsce natomiast dopiero w 1991, przez Phantom Press. Potem Smith wydał chyba blisko setki tych swoich powieścideł, odnosząc spory sukces. Cóż, niespecjalnie rozumiem ten fenomen, ale o tym za chwilę.

Może przed właściwym omówieniem, mała dygresja. Są takie filmy, które są tak złe, że aż dobre. I bywa, że bawię się przy nich znakomicie (klasyczny przykład to The Room).

I Noc Krabów jest właśnie takim dziełem, tyle, że w formie książki. W związku z tym, bywa bardziej boleśnie. Zatem, jeżeli ktoś jest ciekaw, to zapraszam do szerszego omówienia.

Nie będzie ono jednak zbyt obszerne, bo w zasadzie, nie ma za wiele do omawiania. 

Na początku historii, poznajemy młodą parę, która spędza wakacje na wybrzeżu Walii. Już pod koniec urlopu, jadą popływać na przybrzeżną wyspę... I znikają. Jak kamień w wodę.

Zaniepokojony tym, na miejsce przyjeżdża wujek zaginionego (tak się składa, że profesor biologii). Obserwuje wybrzeże i szybko lokalizuje przyczynę zaginięcia.

Czyli, olbrzymie kraby, które zasmakowały w ludzkim mięsie. Kraby, szybko ośmielają się i bardziej otwarcie atakują wybrzeże. Ludzie do nich strzelają, ale kule ledwie tykają chitynowe pancerze. Zatem, nasz dzielny profesor, razem z kolegą z wojska, myślą, jak tu pokonać straszne skorupiaki, dowodzone przez niezwykle inteligentnego króla krabów (nie, nie wymyśliłem tego określenia).

Brzmi absurdalnie? I takie jest. Kuleje wszystko, absurdalne pomysły, nie tylko na sama historię, ale ich realizację. Mógłbym wyliczać wszystkie głupoty, ale to nieco mija się z celem.

Postacie jak z drewna, dialogi kretyńsko skonstruowane. Zachowania bohaterów, też niespecjalnie wiarygodne. Dno i kilometry mułu.

A, na koniec, wisienka na torcie. Pojawia się wątek miłosny, pomiędzy profesorem, a uroczą panią po rozwodzie. Oczywiście, również absurdalny i wciśnięty chyba tylko po to, aby pojawiły się sceny seksu (widziałem, że autor napisał też parę powieści soft porno, więc chyba nie dziwota).

Ostatnia sprawa, to sposób, w jaki napisano tę książkę. Jak wspominałem, lepsze dialogi zapewne ułożyłby w miarę rozgarnięty dziesięciolatek. Opisy też "dają radę". Szczególnie scen seksu. Naprawdę, zapewniam, że może je czytać nawet purytanin. Wywołują wiele emocji, ale z pewnością nie wzrost zainteresowania współżyciem :P. Pozwolę sobie podzielić się fragmentem:

- Dawno tego nie robiłam - Pat oddychała szybko, czując stwardnienie w jego spodniach. Cliff wyciągnął ręce spod jej pleców i wsunął je delikatnie pod sweter. Natrafił na sprzączkę stanika.Odpiął ją z nieco już zapomnianą wprawą i poczuł twardość jej nabrzmiałych sutek. Pojękiwała cicho z rozkoszy, kładąc się na plecach z zamkniętymi oczami.
Jej palce też nie próżnowały. Czuł drażnienie, gdy rozsuwała mu zamek błyskawiczny i błądziła później w spodniach. Czuł chłód nocnego powietrza na gorącej części ciała, którą wprawne palce wydobyły na zewnątrz. Oddychał z przyjemnością. Pat Benson z pewnością wiedziała co robi!
Ich wargi spotkały się znowu, języki splotły się, wnikając głęboko. Oboje doświadczali przebudzenia czegoś, co spoczywało w nich uśpione przez tak długi czas. Nieraz zaczęli tracić kontrolę nad sobą.
Nic już nie miało znaczenia... nawet wielkie kraby.
Cliff wyciągnął rękę spod ciepłego swetra Pat, aby odszukać zamek błyskawiczny jej spodni. Odpiął go, ona zaś uniosła nieznacznie biodra, pozwalając się rozebrać. Ciemny trójkąt miękkich, puszystych włosów, wyróżniający się na tle kuszącej białości oświetlonych bladym światłem księżyca ud.
Zdawał się skrywać przed nim tajemnice.
Tajemnice mężczyzn, którzy wcześniej poznali to miejsce. Mężczyzn, którzy znaleźli tam spełnienie swych najdzikszych pragnień. I ostatniego mężczyzny, który odszedł, wybierając inną kobietę.
Cliff położył się między jej rozwartymi udami. Nadal trzymała jego stwardniały członek. Mogła teraz nim pokierować gdzie chciała, nurzając go najpierw w gorącej rzece swej namiętności, a następnie ześlizgując się niżej, aby ostatecznie, cal za calem, zniknął w niej.

Przepraszam, że takie długie, ale musicie zrozumieć ogrom mojego cierpienia.

Niewątpliwą zaletą tego dzieła jest jego długość. Liczy sobie jakieś 176 stron. Może autor zdawał sobie sprawę, że pisze chałę i nie chciał dawać czytelnikom czegoś dłuższego (chociaż, potem wysmażył pięć kolejnych części tego cyklu o krabach).

Przyznam, że niejednokrotnie cierpiałem katusze przy czytaniu, ale też nieźle się ubawiłem. Część fragmentów jest tak zła, że aż śmieszna. I chyba tylko w takim celu mogę polecić tę lekturę. By poczytać dla żartu.

Na pewno nie sięgnę jednak ponownie po cokolwiek autorstwa tego pana.

Ocena: 2/10

Naciągane i tak, ale ze względu na wartość humorystyczną, nie zasługuje jednak na 1.