Herbert George Wells, Wojna Światów, CK #2 (marzec-kwiecień)

Przyznaję ze wstydem, że twórczość H.G. Wellsa, znałem dotąd raczej pobieżnie.

Stąd też, jeszcze u początków tego roku, postanowiłem sobie, że przeczytam przynajmniej słynną Wojnę Światów - najpewniej pierwszą w historii opowieść o inwazji kosmitów na Ziemię.

Cóż, pan Herbert George Wells to absolutna klasyka science-fiction - raczej przedstawiać nie trzeba. Nawet jeżeli ktoś od niego czegoś nie czytał, to zapewne słyszał. Coś mi się kojarzy, że akurat Wojna Światów, była nawet wspominana na języku polskim.
Ta książka jest tym bardziej znana, że miała doprowadzić do pewnej paniki. Otóż, w roku 1938, gdy Orson Welles zaaranżował czytanie tej powieści w radiu (już wtedy uchodziła za klasykę), to miała wywołać istną panikę wśród tysięcy Amerykanów. Dzisiaj co prawda, podważa się te wydarzenia - tym niemniej, opowieść o nich, na pewno zbudowała tej książce specyficzną legendę.

Także, chociażby ze względu na to, że jest to istotna dla rozwoju gatunku książka, przeczytać ją raczej warto. Miałem jednak pewne wątpliwości, czy dzisiaj już mocno nie "trąci myszką". Jakby nie patrzeć, powstała w końcu przed I wojną światową. Muszę powiedzieć, że miło się zaskoczyłem - przypuszczałem, że zestarzała się znacznie gorzej.

Tyle słowem wstępu, natomiast, jeśli chodzi o konkrety... Akcja toczy się w Anglii, zaczynając się nieopodal Woking (do dzisiaj w sumie dość spokojne, prowincjonalne miasteczko, tym bardziej takie było u schyłku XIX wieku). Narratorem jest nieznany nam z imienia filozof i pisarz, który mieszka w owym mieście.

Jest on świadkiem, jak w pobliżu Woking, ląduje tajemniczy walec z kosmosu, a konkretnie z Marsa. Z walca, niebawem wyłaniają się olbrzymie maszyny kroczące Marsjan, a Marsjanie, ruszają na podbój Wielkiej Brytanii, a w konsekwencji, pewnie całego świata.

Pierwszą rzeczą, na którą zwróciłem uwagę, jest jej "suchość" i rzeczowość. Narrator dużo nie opowiada o swoich emocjach, jest w tym dość oszczędny, raczej po prostu streszcza swoje perypetie. Oczywiście, nie jest to całkowicie sucha relacja - filozof opisuje swoje odczucia, czasem ulgę z powodu przeżycia, gniew i tak dalej. Ale mimo wszystko, ośmielam się twierdzić, że miłośnicy mocno "psychologicznej" literatury, nie będą zachwyceni.

Mi taka forma odpowiadała - autorowi doskonale udało się oddać strach, panikę ludzi, czy inne kłopoty, które mogłyby towarzyszyć takiej inwazji. I to z punktu widzenia takiego inteligentnego, ale jednak "szarego człowieka", który po prostu znalazł się w środku takiej wojny. Czyta się trochę właśnie jak jakichś pamiętnik z czasów okupacji, oczywiście odpowiednio podkręcony.

Pewną trudność może sprawiać fakt, że pan Wells, opisał jednak, jak wyglądałoby to w społeczeństwie u schyłku XIX wieku. Ja nie miałem z tym trudności, ale komuś może to przeszkadzać w wczuciu się w akcję.

Mimo wszystko jednak, uważam, że Wojna Światów jest dosyć ponadczasowa. Jasne, wielu potem zrobiło coś podobnego, ale uważam, że Wells bardzo dobrze ukazał, jak bardzo miałki może być człowiek w zetknięciu z obcą, bardziej rozwiniętą cywilizacją.

Nie mówiąc już o tym, że ta powieść poniekąd wyprzedziła swoje czasy. Ludzka armia, niejednokrotnie była miażdżona przez Marsjan jak mrówki pod butem. W wyniku tych starć, krajobraz został kompletnie spustoszony. Jako żywo, opisy zniszczonej ziemi, bardzo mi przypominały opowieści o koszmarach, jakie działy się na frontach I wojny światowej m.in. pod Sommą i Verdun.

Krajobraz po bitwie pod Sommą

 

Podobne wrażenie, robią także opisy technologii Marsjan - nie będę wdawał się w szczegóły, powiem tylko, że Wells przewidział technikę wojskową, która została użyta lata później, podczas Wielkiej Wojny.

Oczywiście, całkiem idealnie nie jest - opis fizjologii Marsjan, wzbudza u mnie pewne wątpliwości. Podobnie rozważania autora, na temat możliwych warunków na Czerwonej Planecie - te wręcz momentami są zabawne.

Aczkolwiek, to akurat nie wina autora. Wells z całą pewnością był oczytany i opierał się na wiarygodnej wiedzy naukowej ze swoich czasów - tyle, że teraz wiemy o Marsie jednak "nieco" więcej. Mimo wszystko jednak, biorąc pod uwagę, kiedy ta książka powstawała, naprawdę nie jest źle.

Sami bohaterowie, przez tę formę i styl, jaki wybrał Wells, są czasem jednak nieco nijacy. Spotykamy tutaj zarówno porządnych ludzi, jak i łotrzyków, którzy chcą się wzbogacić na cudzym nieszczęściu. Sam główny bohater, wzbudza pewną sympatię - ot, taki sobie, uczciwy intelektualista, który znalazł się w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Cóż, to byłoby na tyle. Moim zdaniem, zdecydowanie zapoznać się warto. Miłośnicy sci-fi wręcz powinni, to w końcu klasyka gatunku. Jednak, wydaje mi się, że książka jest na tyle dobra, że i inni czytelnicy, którzy sięgają po ten gatunek sporadycznie, mogą coś z Wojny Światów wynieść.

Ocena: 9/10.

Wiem, bardzo wysoko, ale jestem pozytywnie zaskoczony, że ta książka nie jest bardziej nieaktualna. 

PS. Jak widać, przez dłuższy czas byłem nieaktywny. Nie wiem, czy ktoś to jeszcze czyta, ale jeśli tak, to bardzo dziękuję.

Ze swojej strony, obiecuję, że wracam znowu do regularnego blogowania. Co prawda, zajęć nadal niemało, ale nieco się wziąłem za siebie. A ten własny zakątek Internetu, sprawia mi jednak za dużą przyjemność, by poszedł kompletnie w odstawkę.