Marcin Jamiołkowski, Okup Krwi

Nieco wydobrzałem po wyjeździe, także może czas, by przerwać impas i wrzucić jakąś notkę.

Na początek może coś krótkiego, czyli kilka wrażeń po pierwszej części, pięciotomowego cyklu, pióra polskiego pisarza - Marcina Jamiołkowskiego.

Przyznam, że pana Jamiołkowskiego nie kojarzyłem zupełnie. Mam w ogóle wrażenie, że to dość niszowa literatura, ale może przesadzam. Zapewne w stanie ignorancji bym trwał jeszcze przez całe lata, gdyby nie to, że cały cykl, zachwalała Moreni.

Zatem postanowiłem sprawdzić i zrelacjonować, co z tego sprawdzania wynikło.

Zacznijmy może od zarysu fabuły, by się zorientować, o czym w zasadzie jest ta książka. Otóż, głównym bohaterem, jest pan Herbert Kruk. Mieszka w Podkowie Leśnej pod Warszawą, gdzie zajmuje się krawiectwem.

Jednak, poza obracaniem igłą, jest też magiem. Może nie najlepszym, ale całkiem niezłym. Mieszka poza Warszawą, bo w samej Warszawie, magia nie działa albo działa w sposób kompletnie wypaczony.

Główny wątek, rozpoczyna się, gdy do pana Kruka, przychodzi mężczyzna, który składa mu propozycję nie do odrzucenia. Ma w pełnię księżyca, dostarczyć na konkretny adres na warszawską Starówkę, pewną przesyłkę. Inaczej, jego ukochana zginie.

Kruk (po pewnych próbach samodzielnego działania), stwierdza, że nie ma wyboru i podejmuje się tej misji. Okazuje się jednak, że nie jest to takie proste. Przeszkadzają mu różni przeciwnicy, o zaskakująco długich rękach. Mają do dyspozycji nie tylko środki nadprzyrodzone i magiczne stwory. Przeciwko panu Herbertowi są też przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości.

Na domiar złego, gość miewa problemy z transportem...

Jak widzimy - w tej książce na pewno coś się dzieje. W zasadzie, dzieje się coś cały czas. Zdecydowanie, nie ma dłużyzn. Za to, panu Jamiołkowskiego jak najbardziej należą się pokłony. Tym bardziej, że zarazem akcja nie wpada w jakąś szaloną galopadę.

Po fragmentach, gdzie wszystko pędzi na łeb, na szyję, mamy takie, gdzie akcja nieco zwalnia i pozwala czytelnikowi trochę odetchnąć. Taką rolę pełnią chociażby wspomnienia pana Kruka, z czasów jego szkolenia i dzieciństwa. Te fragmenty zarazem dość dobrze uzupełniają właściwą historię i tworzą spójną całość. Powiem więcej, to jedna z nielicznych książek, z której w zasadzie, nie wyrzucałbym nic. Naprawdę, nie potrafię wskazać ani jednego, zbędnego i niepotrzebnego kawałka tekstu.

Warto też dodać, że same rozwiązania fabularne są naprawdę ciekawe i nieoczywiste. Przyznam, że zakończenie, naprawdę zrobiło na mnie spore wrażenie. Przewidziałem może schemat, ale szczegóły i ostatecznie rozwiązanie, kompletnie mnie zaskoczyły. Trochę fantastyki mimo wszystko w życiu przeczytałem, dlatego bardzo doceniam.

Sam bohater, mag Herbert Kruk, też robi dobre wrażenie. Czasem robi coś głupiego, ale wszystkie te działania to błędy, które mogłyby się przytrafić każdemu człowiekowi, nawet o dość wysokim IQ. Generalnie, przypadł mi do gustu charakter głównego bohatera. Jest w miarę inteligentny, nie traci głowy i stara się postępować rozsądnie. Poza tym, jest już nieco starszym człowiekiem (nadal przed trzydziestką, ale już zdecydowanie nie jest nastolatkiem). Może stąd ten rozsądek - w każdym razie, po czytaniu o przygodach kolejnych durnych, młodocianych bohaterów, mości Kruk jest miłą odmianą.

Niestety, poza nim, znajdujemy tam tylko dwie wyróżniające się, wyraziste postacie. Jedną jest pani Anna, którą Herbert spotyka na swojej drodze. Drugą, jego ojciec, którego niestety za wiele tam nie ma.

Reszta bohaterów, niestety jest dość jednowymiarowa. Ale, z racji tego, że książka skupia się przede wszystkim na Herbercie, uznaję to za bardzo lekkie przewinienie.

Na koniec łyżka dziegciu. Samo uniwersum, na pierwszy rzut oka, bardzo ciekawie pomyślane, po bliższym spojrzeniu okazuje się mocno niedopracowane. Może ja mam nieco za wysokie wymagania, ale... Pan Kruk rzuca zaklęcia, nieraz naprawdę działające w interesujący sposób. Przykładowo, jest tam pewne zaklęcie, do którego pan Herbert używa kota, jak dla mnie czysty majstersztyk.

Jednak, nie jest to jakiś specjalnie spójny system magii. W pewnym momencie, Herbert nawet tłumaczy podstawy działania magii, ale te wyjaśnienia są (jak dla mnie) dość mętne. Magowie na przykład mogą tworzyć pewne magiczne stworzenia, ale nie jest wyjaśnione, na jakiej zasadzie to ma działać. Nie jest też wyjaśnione, jak bardzo rozpowszechnione są i jaką pozycję zajmują w tym świecie pewne magiczne stwory.

Jest nawet wspomniane miejsce, gdzie nasz bohater pobierał większość swojego szkolenia. Jednak, nie jest wiadome, jak bardzo wyjątkowe są takie miejsca, jak to poza Polską wygląda.

Wreszcie, jedna rzecz (uwaga spoiler). Jest wspomniane, że na obecną sytuację w Warszawie, miała wpływ skala zniszczeń podczas II wojny światowej. Jednak, przecież słynna rzeź Pragi, dokonana na sam koniec Insurekcji Kościuszkowskiej, powinna chyba przynieść takie same skutki? A pan Jamiołkowski, nic o tym nie wspomina. W skrócie - logika coś tutaj szwankuje.

Podsumowując: pomysł na uniwersum naprawdę przypadł mi do gustu. Zwłaszcza, że autor dość dobrze oddał klimat Polski i naprawdę można sobie spokojnie wyobrazić, że takie rzeczy w Warszawie i pod nią się działy. Niestety, jak dla mnie wszystko jest mocno niedopracowane.

Ostatecznie jednak, oceniam tę książkę dość dobrze. Całkiem niezłe urban fantasy, w polskich realiach.

Panu Jamiołkowskiemu należy się szacunek, przede wszystkim za to, że nie uległ popularnemu współcześnie trendowi na wypychanie książek (czyli zwykłe wodolejstwo). Książka ma zaledwie 201 stron, a więcej treści, niż niejedno opasłe tomiszcze. Tym mnie kupił, dlatego chętnie sięgnę po dalsze tomy, a wrażenia przedstawię tutaj. Z nadzieją, że nieco popracował nad realiami. Polecam ;).

Ostatecznie:

8/10.